Uczniowie z inteligencją niższą niż przeciętna ( 70-84 w skalach Wechslera ) stanowią 14% populacji szkolnej. Uzyskują oni słabe wyniki w nauce, pomimo dużego własnego nakładu pracy a niekiedy nawet, mimo intensywnej stymulacji rozwoju.

 Największe trudności mają w rozumowaniu i logicznym myśleniu we wszystkich jego formach i przejawach. Poziom ich rozwoju słowno-pojęciowego odpowiada wcześniejszej fazie rozwojowej.

 W szczególności uczniowie ci mają problemy z :

• wewnętrzną organizacją nowo nabytej wiedzy i integrowaniem jej z już posiadaną ( stąd wolne tempo uczenia się )
• generalizowaniem wiedzy oraz wykorzystywaniem jej w różnych dziedzinach
• opanowaniem materiału o charakterze abstrakcyjnym ( ze względu na bardzo słabą pamięć krótkotrwałą dzieci te zdecydowanie łatwiej pracują i uczą się na materiale konkretnym )
• umiejętnością myślenia przyczynowo-skutkowego
• dokonywaniem porównań między zbiorami ( różnicowanie i szukanie podobieństw )
• umiejętnością odróżniania cech istotnych od nieistotnych
• dokonywaniem uogólnień, szczególnie o charakterze werbalnym
•  Myślenie tych dzieci charakteryzuje: konkretyzm i mała samodzielność. Często uczą się „na pamięć” bez zrozumienia treści.
•  Ich trudności nasilają się wraz z pokonywaniem kolejnych poziomów edukacji. Wykształcenie wyższe jest dla nich w zasadzie nieosiągalne ( tzn. było nieosiągalne dopóki nie powstało tak wiele prywatnych szkół wyższych ).
• W przypadku tych dzieci konieczne jest dostosowanie zarówno w zakresie formy, jak i treści wymagań. Nie kwalifikują się do szkoły specjalnej dla upośledzonych umysłowo, a program szkoły ogólnodostępnej jest dla nich trudny, a przede wszystkim zbyt szybko realizowany. W zasadzie tylko w tej grupie uczniów możemy mówić o obniżeniu wymagań pamiętając jednak, że obniżenie kryteriów jakościowych nie może zejść poniżej podstawy programowej.

Ogólne wymagania co do formy :

• omawianie niewielkich partii materiału i o mniejszym stopniu trudności
• pozostawianie więcej czasu na jego utrwalenie
• podawanie poleceń w prostszej formie
• unikanie trudnych, czy bardzo abstrakcyjnych pojęć
• częste odwoływanie się do konkretu, przykładu
• unikanie pytań problemowych, przekrojowych
• wolniejsze tempo pracy
• szerokie stosowanie zasady poglądowości
• odrębne instruowanie dzieci
• zadawanie do domu tyle, ile dziecko jest w stanie wykonać samodzielnie.